Lees het verhaal van een cliente
Ik vind het al moeilijk om dit op papier te zetten. Want ik voel mij zo'n aansteller, ik denk dat de ander dat denkt, dat ik zeur of overdrijf.
Ik kan niet geloven dat ik een eetstoornis heb. Zelfs al heb ik het 10 jaar en zegt mijn psychologe dat ik boulimie heb.
Dat woord boulimie kan ik niet over mijn lippen krijgen en ik vind het zelfs moeilijk om het nu op papier te zetten en terug te lezen. Dan wil ik het wel uit de computer slaan.
Toch worstel ik echt met eten. Ik heb regelmatig een eetbui. Dan eet ik terwijl ik niet wil. Dan eet ik ook teveel. En omdat ik niet dik wil zijn, geef ik over. Ik vertel het aan niemand, het is mijn geheim. En dat heet dus boulimie en boulimie is een ziekte.
Nu ben ik in therapie en praten we over dat eten en zoeken naar het waarom ik dat doe. Behoorlijk confronterend allemaal.
Mijn grote vijand is schaamte, mijn negatieve zelfbeeld en de leugen dat ik dom ben.
Wat is schaamte? Schaamte is het gevolg van teleurgesteld zijn in jezelf, het niet voldoen aan een ideaalbeeld van jezelf. Het kan allerlei oorzaken hebben en het kan leiden tot enorme passiviteit, afwijzing en zelfhaat. En dat herken ik. Ik ben passief, wijs mezelf af en kan mezelf soms echt haten. En ik schaam me voor mijzelf. Ik heb ook een ideaalbeeld van mijzelf en ook al ben ik misschien een leuke meid, ik voldoe niet aan dat ideaalbeeld en dus ben ik dom (en dat geloof ik echt).
Ik moet leren die schaamte te doorbreken want ik hoef me niet te schamen. Maar die schaamte kan mij lam leggen, letterlijk lam leggen.
Ik vertel niemand iets over mijn eetbuien en over mijn rotgevoel en ook niet over mijn zelfhaat. Nu ik gelukkig in therapie ben gegaan word ik gedwongen om te praten. Bij de psychologe gaat dat wel, ik voel me daar serieus genomen. Mijn man wil me helpen en steunen maar ik kan er niet over praten. Zelfs als ik het echt wil dan kan ik niets uit mijn mond krijgen. Ik wil vertellen/huilen/getroost worden maar in plaats daarvan zwijg ik of zeg ik dat er niets aan de hand is. In mijn hoofd gaat de leugen 'je bent een aansteller, je bent mislukt. Het is allemaal je eigen schuld'. En zo kan schaamte dus voelen, dat het je gevangen houdt. Terwijl ik wil praten, komt er niets uit mijn mond.
Ik moet dus echt leren om te praten, eerst met mijn man, zodat ik vertrouwen krijg in mijzelf, leer dat ik niet dom of mislukt ben en dat ik geen aansteller ben. Het voelt raar om mijn verstand niet op een lijn met mijn gevoel te krijgen maar ik weet zeker dat de therapie gaat helpen. Het is al heel wat dat ik dit allemaal op papier zet want een maand geleden wist ik dit nog niet over mijzelf.
Terug naar de Homepage